Eg tilogni hetta innslagið pávasleikinum Svartalíð; og Højinum, sum er í “bíbliu”-felagi við catholkarum, og tí er ein pávasleikur light, og kann bara versna. Hyggja teir eftir hesum? Valla!. Men tú kanst, – og harvið vera síggjandi og vakin.
Guðs orð til lond og einstaklingar, sum troysta á hann (Ungarn og Póland v.fl.), og til tey, sum ikki gera (Týskland, Svøríki, Kanada v.fl.); (tú sært, hvat er til hvønn):
Psálmur 5
Til hins hægsta Tónleikara uppá Nehiloth, Ein Psálmur av Dávidi.
LÆN oyra til míni orð, O HARRI, umhugsa mína grundan.
2 Lýð á røddina á mínum rópi, mín Kongur, og mín Guð: tí til tín vil eg biðja.
3 Mína rødd skalt tú hoyra um morgunin, O HARRI; um morgunin vil eg beina mína bøn til tín, og vil hyggja upp.
4 Tí at tú ert ikki ein Guð sum hevur fragd í vondsku: eiheldur skal ilt búgva hjá tær.
5 Hinir fávitskutu skulu ikki standast í eygsjón tíni: tú hatart allar misgerðar-virkarar.
6 Tú skalt oyða teir sum tala ósatt: HARRANUM vil standast við hin blóðiga og svikafulla mann.
7 Men hvat mær viðvíkur, eg vil koma inn í hús títt í fjøldini av tíni miskunn: og í tínum ótta vil eg tilbiðja móti heilaga templi tínum.
8 Leið meg, O HARRI, í tíni rættvísi uppá grund av fíggindum mínum; ger veg tín beinan frammi fyri andliti mínum.
9 Tí at tað er eingin trúskapur í teirra munni; teirra innvortis partur er sjálv vondska; teirra barki er eitt opið gravhýsi; teir smikra við síni tungu.
10 Oyð tú teir, O Guð; lat teir falla við egnu ráðum sínum; kasta teir út í fjøldini av teirra misbrotum; tí at teir hava gjørt uppreist ímóti tær.
11 Men lat allar teir, sum seta sítt álit á teg, fegnast: lat teir ævir rópa av frøi, av tí at tú verjirt teir: lat teir eisini, sum elska navn títt, vera frødligar í tær.
12 Tí at tú, HARRI, vilt vælsigna hin rættvísa; við góðtokka vilt tú umringa hann sum við einum skjøldri.
Ikki undarligt, at tjóvar viðhvørt fáa tunglyndi (júst tá ið tjóvarí-ætlanin kom undan kav … eystaneftir við kavbáti, óivað). Kanska er tað tekin um samvitskubit, og at teir enn hava eitt lítið sindur av samvitsku eftir, hóast alt, … tjóvast alt. Men hon doyr til síðst, og tá kemur teirra fulla beist undan kav (djórið í Opinberingini 13 (666)).
Ikki sørt, at Høgni líkist pápa sínum, Vladimir Ilitch Ulianov, annars kendur sum Lenin (tí hann var frá ánni Lena í Russlandi); bæði eygnabrýr, eygu, nev, goggur, og høka, … fyri ikki at siga: Høvur, akslar, knø og tær, .. knø og tær, (sum forrestin er borðsangurin hjá mannaátarum. He, he.)
Annars merkir Høgni FRENSUR á Íslendskum. Frensar kunnu vera heldur lúnskir og ránskir. Hjá einum frensi eru instinktini at kradda at sær stýrandi. Hvussu leingi halda tit áfram at velja sniðfundigar, kraddandi havnafrensar at stýra tykkum?
Hmmm??
Ætli mær annars ongantíð á ólavsvøku aftur, tí handan ólav-svøkan er svøk. Hasin Ólavur var ikki nakað “halgimenni”, tí einkið halgimenni finst, bara frelst og ófrelst fólk, har øll frelst eru heilag, øll ófrelst vanheilag. Jesu blóð ger munin.
Handan ólavsvøkan er einkið annað ein drykkju, hordóms, og nú enntá ein sodomitafest. Einkið at flagga yvir. Hatta er ikki mítt flaggskip. Eg sigi: Vendið skútuni, takið tit øll við sannari Christnari trúgv, verðið doypt undir vatn, kappið av við Danmark, ES, og Marx; og gerið tann dagin til okkara tjóðardag, dagurin har tjóðin vendi um í sekkjaklæði og øskum, og gjørdi Guð og son hans Jesus Christ (sum eisini er Guð) til sín Guð av sonnum. Kallið tann dagin: Trúbótardagurin sanni. Inntil tað hendir, so flaggi eg við hálvari stong, tí sum er, eru tit øll somul dingdong.
Um tú ikki dugir at siga haðani, so kanst tú sleppa tær hiðani (og læra teg tað).
Mynd: Trøllanes, síðsta týsdag. (Har sá eg einkið trøll, men í Mikladali sá eg eina reyðklædda heks, sum eg risti støvið undan fótunum ímóti, tí hon í hatri av Guði og hans orði stóð mær ímóti).