TYGARA LÁGVIRDA HELVITISSEMI, JÓGVAN SODOMUBISPUR
Hóast eg ikki longur eri fólkakirkjufólk, og verði aldri aftur — av teirri dýrdsomu grund, at eg havi doypt meg við røttum Christnum dópi, undir vatn, og eri harvið skilstur frá Católsku skøkjuni og døtrum hennara — má eg við suffi, og av miklari hjartaneyð, skriva til tygara, harra sodomubisp, um, at tygum eiga ein pestsligan felaga, ein ringan prest, her inni á Skálafjørðinum.
Orsakað av, at eg havi tosað við blindar kirkjutrúgvar her um leiðir, sum enn fáa seg til at sita undir falsboðan Svartalíðs, men sum altso eru frelstir menn, men við suffandi hjarta og trillandi tárum kæra sína neyð um, at hann ferð eftir ferð boðar ramastu falslæru frá talarastólunum í Rituvíkarar og í Glyvra kirkju fyri góðtrúna bygdarfólkinum, noyðist eg at bera fram klagu til tygara, — allar ramasta sodomubisp, — at her ruggar ikki rætt. Hetta má gerast, hóast eg satt at siga væl veit, at tú ert fult kunnugur um hesar lutir, eisini um Baals prestinnuna í Fuglafirði, frøkun Anne-Jeze-Mette-Bel, hvørja tygum enntá vardu í 2013, (tá ið eg í talu flongdi hana av við berari reyv), og tygum tá vildu hava meg settan fastan fyri at hava kravt av trúgvandi kirkjufólkinum í Fuglafirði, at tey skuldu tveita hana út úr kirkjuni, høvd og hala, tí hon er vissuligani ein villleiðari av ringastu sort, hvat eisini tað ber klár boð um, at hon tá á undanfarnu Ólavssøku hevði hildið almennan fyrilestur í norðurlandahúsinum um, at hon vildi at sodomittar skuldu kunna giftast osv. Ikki hava tygum koyrt hana frá, og tað vita vit síggjandi í landinum, at tað fara tygum heldur ongantíð at gera, tí vit varnast, at tygum eru av sama lortasliga, sodomittiska slagi sum hon er, ella rættari sagt verri, tí tú situr í gullskreytseymaðari bispakápu, og hevur vald at koyra hana frá, men gert tað ikki. Væl vita tygum, harra sodomubispur, at mín tala ímóti tiltiknu prestklæddu kvinnuni var ikki ein áheitan um nakað dráp; og at teksturin, sum eg las, Opinberingin 2:18—29 FKJ, er Jesu egnu orð um hvussu hann (ikki eg) dømir svikaprophetar. Hetta var altso ikki mín persónliga hóttan um nakaðsumhelst, og tað dugdu øll, sum eg tosaði við á tveymanshond, at síggja. Málið varð skoðað av løgfrøðingum, ið vórðu settir á málið, og teirra úrskurður var, at har var einkið at koma eftir. Tá høvdu fjølmiðlarnir og bispur sitið í útvarpi og kallað meg Breiðvík og Hitler í eina heila viku, uttan at hava grein í nøkrumsumhelst. Har komu tínir dimmu litir fult fyri dagin, at tú arbeiðir fyri Satan, ikki fyri Guð; at tú í hjarta stýrir Føroyum út í sodomuólevnað, og ávarar ikki fólkið ímóti tí Guðs dómi, sum vissuliga vil raka tey.
Men tað, sum eg nú vil koma inn til, er, at suffið hjá blindu kirkjugangarunum her inni á skálafjørðinum um Hr. Svartalíð man brátt vera rokkið til himins. Fyri rúmum ári síðani helt hann eina av sínum svikaprophetsrøðum í Rituvíkar kirkju, har hann segði, at hann ynskti at síggja í verki eitt “ælabogasamfelag”, har vit “høvdu rúm fyri øllum, enntá satanskirkjum”. Hetta er so púra burturvið, og so eyðsæð ikki Guðs vilji, tað veit ein og hvør frelstur; tí vit frelstu ynskja bara at síggja kongadømi Guðs komið við kraft, og Satans ríki yvirvunnið og útruddað. So, fyri umleið tveimum vikum síðani, segði hann, at “tey, sum doyggja, mugu ígjøgnum skerseldin í eina tíð, at reinsa óreinleikan av sær.” Hetta er Católsk, satanisk falslæra, harra sodomubispur, sum kemur úr apocryphiskum bókum, sum ikki eru Guðs orð. Bíblian lærir ikki um skerseld, men um himin og helviti, og hvørki av teimum boðar hesin tín pestligi prestur. Ein prestur, sum væntar at fara í “skerseldin”, tá ið hann doyr, fer í veruleikanum hvørki hagar, ella til himins, men í helviti; so hetta er í veruleikanum ein váttan og vitnisburður út úr egna munni Svartalíðs, at hann er ikki eitt Guðs barn, men Satans, hvat vit mong longu vitstu heilt væl. Hetta er so út av lagi ringt, at eg kann ikki annað enn kæra Meinhard svikaprophet Svartalíð til hans hægsta myndugleika, sjálvt um — sum longu sagt — tað ikki nyttar eitt einasta petti, tí hans hægsti myndugleiki er ikki petti Gudiligari enn hann er. Men, so havi eg hóast alt gjørt mína skyldu. Ikki má eg gloyma, at Svartalíð eisini lifrar fyri ikonunum hjá orthodoxu avgudamussarunum, og vildi gjarna sæð tað innført her hjá okkum. Lat meg siga sum er, at tað finst ikki eitt einasta halgimenni: bara frelst og ófrelst fólk, sum annaðhvørt fara til himins, ella í helviti. Øll frelst eru heilag og fara til himins, ófrelst eru vanheilag og fara í helviti (ikki skerseld). Ein lifrari fyri ikonum er vanheilagur, ófrelstur; prestakragi ella ei, klovnaklæðir ella ei; prestaprógv ella ei; tað er líkamikið!.
Ófatiligt var tað at lesa í einum dagblaði í 2016, har tygum vórðu endurgivin fyri at siga, at tygum “høvdu stóra virðing fyri stríðnum hjá teimum “samkyndu””. Altso, at tygum skulu fáa tygum at siga slíkt, tað gongur framvið mítt vit og skil; tá ið eg hugsi um, at tey stríðast fyri, at teirra SYNDALÍV skal blástemplast av landsmyndugleikunum og samfelagnum sum heild. Hevði Pætur virðing fyri stríðnum hjá bersyndigum fólki fyri at liva áfram í síni synd? Nei!. Hevði Paulus? Nei!. Hevur Jesus? Nei!. Og tey gevast ikki, fyrr enn tey verða gift av fólkakirkjuni (statskirkjuni,— ikki kirkju Jesu Christs), so sum vit hava sæð í øllum londunum íkring okkum. Slíkt er ikki gifta undir ella av Guði, men undir og av djevlinum, tað vil eg so beintframliga siga tygum, harra sodomubispur.
Annars er eingin “samkyndur”. Tey eru SODOMITAR, einkið annað enn bara tað; og almáttugi Guð hevur andstygd fyri tí; og tey hava kós í helviti. (Les I. Corinth. 6:9 FKJ).
Vælsignað er tað, at vera undir Harranum Jesusi Christi einans, at hava hann sum sín einasta prest, enntá sín høvuðsprest, sín einasta millumgongumann ímillum Guð og menn, og at vera atskildur frá hasi stóru skøkjukirkjuni — Católsku gelluni, men eisini Luthersku kirkjuni, sum í 1992 undirskrivaði eitt concordat við skøkjuna í Róm um, at munirnir, sum uppstóðu undir reformatiónini, nú eru útjavnaðir tykkara millum. Well, so hevur onkur givið eftir, og tað er ikki Católska skøkjan, tí seinna vaticanráðið viðtók alt, sum fyrra ráðið hevði avrátt, millum annað tað, at um nakar váttar, at hann er rættvísgjørdur við trúgv eina, uttan gerningar, so veri hann anathema (bannaður). Vaticanið broytir arbeiðshátt og masku, men hennara hjarta er altíð hitt sama. Eg havi so sanniliga munir við báðar tykkum verðsligu gellur, sum í dag horast við heiminum, og skeinkja heimin druknan við tykkara hordómsvíni, sum er tykkara transsubstantiatións-falslæra (gylti kalikurin í hond skøkjunnar, sí Opb. 17:4) — at tit eta Jesu likam og drekka Jesu blóð bókstavliga við altarborðið. Pávin er enn sjálvasti anti-christ, teir kalla seg VICARIUS FILII DEI, sum, tá ið tú telur saman latínska talvirðið á bókstøvunum, gevur seks hundrað og trísinstrúgu og seks. Og so tola tygum og loyva bæði sodomulifrandi prestar, og eisini prestar sum læra ramastu Católska falslæru, so sum skerseld. Tað sigur okkum síggjandi alt sum vit hava brúk fyri at vita um tygum, og allar tygara undirsáttar. Eg gloymi ikki heldur, tá ið tygum innsettu tveir prestar fyri ári síðani, og tygum søgdu: Tit mugu vera undirgivnir fyri landsins lógum, so løgdu tygum afturat: ØLLUM landsins lógum. Vit VITA, hvat tú meinar við, tín helvitis svikaprophetur: at tá ið landið fer at krevja, at teir skulu víga sodomittar, so skulu teir lýða landið. Tí ert tú ein helvitis falslærari, ein úlvur í seyðaskinni. Ikki bannist eg, men sigi einfaldliga, hvat tú í verandi óumvenda, bræsna líki ert. Má Harrin Guð í himni hyggja niður til tygara, Jógvan Fríðriksson, og døma tygum skjótt og rætt, samsvarandi við tíni verk; í Jesu Christi navni, Ā’-mên.
Ja, vælsignað er tað, at vera atskildur frá bæði páva og bispi og tykkar altarborði, tykkara nýføðingaáslettingarfalslæru, falslæru um frelsu í dópi, transsubstantiatión í altarborðinum, universalismu, lifran fyri Róm osv. Hvørki pávi ella bispur hava nossir ella rygg til at standa við sannleikan og gera og siga tað rætta, men eru tveir útforhálaðir reyvrendir mannsleikar, hvør verri enn annar, og ynskja menn, sum siga sannleikan, í sama stað sum yvirvøldin tá koyrdi prophetarnar, Jesus, og ápostlarnar, — í fongsul — fyri at siga tykkum sannleika Guðs orðs.
At tit skulu ditta tykkum til at geva hatta sataniska lortið, sum tit kalla “Nýggi Sáttmálin”, út, og tað á sjálvasta trúbótarárinum, tað er altso toppmált!. Ein leyslig kanning vísti, at Jesu blóð manglar ferð eftir ferð (sjálvt í I. Jóh. 1:7); Ísrael manglar ótalligar ferðir; orð sum blóð, krossur og deyði eru skiftivís útilatin, umbýtt og broytt; orðið ápostul er tveitt burtur; helviti er broytt til deyðaríki (sum er eitt Grikskt mytu-orð), osv. osv. osv. Har er, snøgt sagt, einkið fantilsi á!!! Men, Guð havi lov, Guðs sanna orð kom út sama ár, 2017, í heilum líki: Guðs sanna orð: Føroyska King James. Hana lesa vit, hana elska vit, hana brúka vit, alt meðan vit skeina okkum við øllum tykkar alexandrisku perversjónum, bæði Dahls, Victors, og Tróndheims, og skola tað so niður til helvitis.
Lovaður veri Guð, Faðir várs Harra Jesu Christs, sum varðveitir sína sonnu kirkju gjøgn váðasomu vøtn endatíðarinnar, heilt inn í sína himinsku dýrd og kongadømi sítt.
Vei teimum sum kalla ilt gott, og gott ilt; sum seta myrkur fyri ljós, og ljós fyri myrkur; sum seta beiskt fyri søtt, og søtt fyri beiskt.
(Esaiah 5:20 FKJ)
Álvarsamligani, við dukandi hjarta og rúkandi nøs, tí enn er dómur ókomin; so enn má man ávara, fleingja, og so inntreingjandi rópa: Vend um!
Sjúrður Højgaard.
