At látast; (seg býr málfrøðiliga inni í st endingini)
láta sik > látask > látast
(sik = sig = seg)
Hans álegging; hansara dómar (man letur sjálvljóð-hjáljóð koma saman, ikki sjálvljóð-sjálvljóð og hjáljóð-hjáljóð)
Hans ístaðin fyri tess viðhvørt, og tað av røttum
Haruna, kaninina
(a endingin í hara fær umljóð til u í endingini “una”. Kanin hevur onga a ending, tískil hevur tað endingina “ina”.)
Ímóti, móti, mót, mótvegis
ir endingin er alneyðug. (Eg vraki i endingina sum fullkomiliga meiningsleysa og óbrúkiliga)
At skipa í hvørjumfalli er at ábjóða; men at skipa í hvønnfalli er at tilskila
Somu orðini so vítt gjørligt
Talvurnar tvær í hendi mær
Where = hvar, men viðhvørt har
Sum regul soleiðis:
Hvar, tá ið tað er spurningur.
Har, tá ið tað er staðfesting.
Dømi:
Knowest thou where he is? = Veitst tú, hvar hann er?
It was where he died = Tað var har, hann doyði
(so man týðir ikki púra altíð 100% orð-fyri-orð, – men næstan; men at gera soleiðis er 100% rætt. Ja, tað veit so eg, um tú ikki veitst tað. Hav tína fáfrøði fyri teg sjálvan. Ikki tíð til tín.)