Væl muldir mál molar burturúr sáldaðum hveiti, sum ei gerast modnir, so framt teir eru molar úr Guðs orði, sum livir og verður um ævir (sí I. Pætur. 1:23 FKJ)


At látast; (seg býr málfrøðiliga inni í st endingini)
láta sik > látask > látast
(sik = sig = seg)


Hans álegging; hansara dómar (man letur sjálvljóð-hjáljóð koma saman, ikki sjálvljóð-sjálvljóð og hjáljóð-hjáljóð)


Hans ístaðin fyri tess viðhvørt, og tað av røttum


Haruna, kaninina
(a endingin í hara fær umljóð til u í endingini “una”. Kanin hevur onga a ending, tískil hevur tað endingina “ina”.)


Ímóti, móti, mót, mótvegis


ir endingin er alneyðug. (Eg vraki i endingina sum fullkomiliga meiningsleysa og óbrúkiliga)


At skipa í hvørjumfalli er at ábjóða; men at skipa í hvønnfalli er at tilskila


Somu orðini so vítt gjørligt


Talvurnar tvær í hendi mær


Where = hvar, men viðhvørt har

Sum regul soleiðis:
Hvar, tá ið tað er spurningur.
Har, tá ið tað er staðfesting.

Dømi:
Knowest thou where he is? = Veitst tú, hvar hann er?
It was where he died = Tað var har, hann doyði

(so man týðir ikki púra altíð 100% orð-fyri-orð, – men næstan; men at gera soleiðis er 100% rætt. Ja, tað veit so eg, um tú ikki veitst tað. Hav tína fáfrøði fyri teg sjálvan. Ikki tíð til tín.)

Onnur tíðindi