Kategori: Ikke kategoriseret

https://youtu.be/8pbnM9edFes

…….
Røturnar og grundirnar

1) Kunngerðin >
2) Um núverandi Føroysku bíbliurnar >
3) Tvær linjur av handritum >
4) Antiochiu linjan >
5) Sinaiticus og Vaticanus >
6) Westcott & Hort >
7) Hví Føroyska King James Bíbliu? >

Guðslæran um svørð yvirvaldsins, sum tað undir Guði eigur at revsa illgerð við.
Hvat merkir tað?
Hvussu revsar man við einum svørði?
Tað stendur ikki, at svørðið er til at hótta við, men til at REVSA við.
Hvussu revsar man við einum svørði?
Hmm?
Men yvirvaldið er tó ikki evsta vald. Tað er Guðs tænari. So teir aðalar verða í síðsta enda revsaðir av Guði, hvørt teir tæntu honum í rættvísi, við at revsa illgerarar so sum myrðarar og barnamisbrúkarar, ella um teir revsaðu fólk fyri at hugsa, tosa, og meina ting, sum teimum ikki dámar.

Sjeytalsmynstur sæst í Mazoretiska G.T. tekstinum (Ben Chayyim), Textus Receptus N.T. tekstinum, … og so í King James Bíbliuni. Ikki bara yvirorðnað, men niður í minstu smámunir. Sanna Guðs orðið er gjøgnumsjeyað. Hvat merkir tað? Hvat ber tað boð um?
Ha?
Og hví sæst hetta ikki í Alexandrisku perVersjónunum – hvørki á ella undir yvirborðinum?
Ja hví?
Ja, nú skalt tú sjálvur sleppa at svara.
Er títt svar: Hatta hevur einkið at siga; lat okkum tosa um upprunahandrit …
So venda vit tær bakið og fara at tosa við betri hoyriligar.
Fólk í dag vilja ikki hyggja fakta í eyguni, men vilja heldur droyma um ting, sum ikki eru til.
Sannleikin er, at upprunahandritini eru vorðin til støv. Men vit hava Guðs orð her í dag, ið hvussu er eg. Tríggjar liggja her á borðinum.

Hví er tað, at fólk ikki tola at síggja undursom ting í King James Bíbliuni, sum tað er eyðsæð at bara Guð kundi gjørt, men sum ikki endiliga kunnu vísast í Hebraiskum og/ella Grikskum?
Ja hví?
Kanst tú svara mær tað?

Tí at tey trúgva ikki, at Guð kann gera nakað annað enn geva sítt orð við íblástri eina ferð. At tað skuldi kunnað funnist á alheimsmáli endatíðarinnar fullkomið og varðveitt, júst so sum Guð vildi geva okkum tað, tað streyfar ikki eingong teirra tankar.
Men vit eru mong, sum hava fingið eygu til at síggja, at Guðs fullkomna orð er her í dag, og hvørt mansbarn, sum hevur lært enskt sum sítt annað mál, kann lesa tað.
Sjeytalsmynstrið, sum nú kann ávísast við teldu, men sum áður var goymt, er einans til at staðfesta, at tað, vit kendu í andanum, var satt.

Opna nú eyguni, kom.
Bið Guð bloyta og broyta títt harða, steinrunna vantrúarhjarta. Kom nú.
Altso, sum um Guð hevði givið sítt orð, og so ikki varðveitt tað og givið tað til okkum í einum máli vit øllum kunnu lesa í dag?
Álvaratos. Hvat heldur tú Guð vera?
Hmm?

Tað lovaða landið: Ísrael í túsundáraríkinum; og dómurin yvir allar tjóðir (ST) sum fara at koma ímóti Jerusalem.

Eg havi hugsað meira um væl og gott.
Væl stendur í mun til illa; men gott er lægsta stigbenging av gott, betri, best.

Av tí, at væl og gott ikki eru eins, skriva vit væl betur (ikki væl betri), men gott, betri (ikki betur), best. Altso hoyrir betur saman við væl; og betri hoyrir saman við gott.
Væl og gott eru altso liðir í hvør síni ketu, og kunnu tí ikki vekslast.

“Hatta var væl sagt” merkir, at tað var væl borið fram. “Hatta var gott sagt” merkir, at tað, ið sagt varð, var gott. Tað sama, um man tosar um sang: Hatta var væl sungið merkir, at tað var væl sungið, í mun til illa sungið, altso merkir tað, at sangtekniskt var tað perfekt, men kundi sum so ljóða illa kortini. Um sangarin sang gott, so merkir tað, at hann sang bæði væl og kom væl frá tí sum heild, at alt var gott við sangi hansara.

Í dag eru fólk farin at siga t.d., at “Tað kennist væl”, tá ið tey áttu at sagt: “Tað kennist gott”.
At okkurt kennist væl merkir, at tað er lætt at merkja tað, (í mun til, at tað kennist illa, altso er tað ringt at kenna tað); men at okkurt kennist gott merkir jú, at tað, ein kennir, er gott.

Var hetta væl frágreitt?
Var tað gott, at fáa hetta upp á pláss?

Jú, bæði gott og væl.

Men vilt tú skilja hetta og brúka tað rætt?
Títt er valið.

Gott man vera, um tú bæði hugsar, tosar og velur væl.

(Altso, hvar fekst tú hatta frá?
Í seingini tíðliga gjáramorgunin.
Ber til at hugsa á fróðskaparsetrinum, so ber tað eisini til í gomlu seingini hjá mær.
Hvussu við tær?
Títt er valið).