Sárah, Deborah, Jael, Esther, Aglow, kvinnuráðstevnur, kvinnuringar, tríggjar norskar konur, og annað sæð í ljósinum av fýra longum brotum í N.T. (sum eingin longur viðger sakliga)
Ávaring: Um tú ikki tolir at hoyra ein mann kalla eitt helvitis barn (ella horu) fyri eitt helvitis barn (ella horu) osv., lat so vera við at lurta eftir hesum; (sí annars Matth. 23:15; & Gern. Ap. 10:13).
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
Feminisma er ein partur av NWO agendaini fyri at bróta niður kjarnufamiljuna (Aaron Russo hevði “inside information”, og varð dripin av CIA fyri at leka tingini út um Rockefeller o.a.):
Spurningurin um Ísrael er aldeilis svart-hvítur og greiður: Ísrael er Jødanna Guð-givna land um ævir; hasir Philistarnir hoyra ikki heima har, men úti ímillum aðrar gal-svakar arabarar v/ bumbu um búk
Guð gav land Canaans til Ábrahams, Ísaaks, og Jákobs. Teir tóku sítt lovaða land uttan mun til hvat hvør deyðiligur maður meinti ella segði hvar; tí at hann, sum alt eigur og øllum valdar, valdi at geva teimum júst tað landið; so tough!.
Gamli Ísrael og hansara ellivu synir fóru niður í Egyptaland at keypa korn frá Jósephi, (sum brøður hansara seldu sum træl, men var vorðin landsovasti Egyptalands, næstur Pharaoh), tá ið svøltur var í landi Canaans; og vórðu síðan verandi har í útlegd 430 ár undir harðrendu trælavinnu Pharaohs. Tá ið so HARRIN leiddi teir út undir Móse hond, leiddi hann teir HEIM AFTUR til tað lovaða landið, Canaans land, sum tá altso gjørdist Ísraels land, frá tá av og um ævir fram. Les Mósebøkurar og Josjua bók. Jødarnir hildu land sítt Ísrael í ogn frá Ábrahami til Christs, tað er um tvey túsund ár, við Jerusalem sum høvuðsstaði sínum. Jerusalem verður nevnt umleið tvey túsund ferðir í Heilagu Bíbliuni sum høvuðsstaður Jødanna, og ikki eina ferð í hasi vanheilagu Koranini, hasum jokinum av eini bók, sum ikki eingong hevur eitt propheti í, og hvørs søgur bert eru søgur, ikki eftirfariligar frásagnir, sum Bíbliunnar frásagnir eru. Rómverska hersetingarvaldið tók Ísrael og Jerusalem longu áðrenn føðing Christs, og teir oyddu templið ár 70 e.Chr. Jødarnir flýddu landið og romverjarnir valdu so Guðsspottanarliga at kalla Ísrael fyri “Palestina”, sum altso skuldi eitast fyri at vera landið hjá hasum Philistunum. Men var tað vorðið Palestina fyri tí? Nei. Landið var, er, og verður Ísrael, land Jødanna, nú og um ævir fram. Hví? Tí at Guð hevur givið teimum tað. Punktum. Og tað má hvør og ein deyðiligur maður, hvítur, brúnur, svartur, gulur, (og grongrønur), bara venja seg við.
Hvørjir eru so hasir “palestinensararnir” har? Jú, teir eru hasir vanvirðiligu, herviligu, blóðigu, latu, sviksamligu, sáttmálabrótandi (t.d. Jassurin Arafat), kavheidnu Philistinarnir, sum ígjøgum alt Gamla Testamenti lógu úti eftir Jødunum, og sum Guð reisti upp eitt nú Samson, (og Saul, og Dávid) til av røttum at smyldra sundur við sínum beru hondum, ja, við styrkini, sum Guð sjálvur gav honum til júst tað sama endamálið. Jamen, takk og lov!. Hvar búðu hasir Philistinarnir? Jú, fyri tað mesta í Gaza og annars rundan um Ísrael. Landið Ísrael var ALDRI teirra, eiheldur er tað nú. Teir vóru ongantíð ein serskild tjóð, men bara eitt slag av arabarum: teir høvdu ongantíð sín egna høvuðsstað, tungumál, átrúnað, gjaldoyra, land, ella nakaðsumhelst annað.
Jødarnir vórðu av Guði riknir í útlegd sum revsing og aging fyri í fleirtalinum at hava vrakað Guðs frelsu í Jesusi Christi. Teir bóðu um hansara blóð omanyvir seg og síni børn, og fingu tað, ikki til signingar, men banningar. Guð sigur í prophetunum mangar staðir, at landið fór at liggja yvirgivið og oyði, og at hann fór eftir langa útlegd at leiða sítt útvalda fólk heim aftur til teirra egna land, og at landið tá skuldi blóma aftur. Kann eitt land verða føtt eftir einum degi? Jú, tað hendi við Ísrael tann 14. mai 1948, tá ið landið Ísrael aftur varð føtt, og í 1967 vunnu teir aftur sín egna høvuðsstað Jerusalem. Hetta kann allur heimurin grenja um, lúgva um, propagandisera um til øll verða grøn í gronini, við slími rennandi út um munnvikarnar, tað órógvar ikki Guð eitt einasta vet. Ísrael er størsta tekin um Guðs trúfesti hjá okkum Bíbliu elskaranum; at tað, sum Guð lovar, tað fremur hann; sjálvt um tað bíðar í einar 19 øldir.
Hevði “palestina” nakrantíð verið eitt land, og hevði nakað nakrantíð havt verið til, sum kundi kallast “palestinensarar”, so máttu teir havt kunnað gjørt sær eitt land við einum høvuðsstaði ígjøgnum tær 19 øldirnar, ið Jødarrnir vóru í útlegd; men akk, har var alt oyðimørk, tá ið Jødarnir komu heim aftur. Hatta sokallaða “palestinensiska” fólkið sat í sandinum við skitnum viskistykki uppiá høvdinum og skavaði skruvur í 19 øldir, starblindaði av Koranini og Muhammad og hvat veit eg. Hasir “Palestinensararnir”, sum altso eru einkið annað enn hasir andstyggiligu Philistinarnir, hatta vemmiliga dráps harkaliðið av Ísjmaels sáði, skuldi bara verðið rikið út úr Ísrael hvør kleyv og reyv. Hvagar? Jú, inn í Jordan, Sýria, Iran, Irak, Libanon, Turkaland, Libya, Saudi Arabia, Marokko, Afghanistan, Sjariakukkistan, osv.; har teir bara høvdu verið sum vanligir arabarar við viskistykki uppiá høvdinum millum aðrar vanligar arabarar við viskistykki uppiá høvdinum. Í Ísrael hoyra teir so ikki heima, hvørki fyrr, nu, ella nakrantíð; teir vóru ongantíð góðir við landið, nei, tað var steindeyð oyðimørk undir teirra hondum, líka sum øll lond eru, har hasir mordaraligu, gal-svaku arabararnir búgva. Sjálvt frá einum satelitti er Ísrael grønt sum eitt leyv alt sum tað er, meðan allur arabaraheimurin er gul-brún, steindeyð oyðimørk; júst sum teirra deyðans religión í veruleikanum er, allastaðni ið fólk tekur hasa Koranina fyri fult.
Hetta er altso tann sanna støðan viðvíkjandi landinum Ísrael, fólkinum Jødunum, og teirra høvuðsstaði Jerusalem, sum tú altso verður noyddur til at læra teg og venja teg við, ella vera kúbýttur og blindur, inkoktrineraður av Satans media; valið er títt. Mín støða er greið: Eg haldi við Guði, Ísraels Guði, Bíbliunnar Guði, Faðir várs Harra Jesu Christs. Alt annad kann eta lort.
Allur heimurin hatar Ísrael í dag; men vit Christnu elska Ísrael og Jødarnar, tí at vit elska Guð, sum er Ísraels Guð, og vit virða og elska Guðs Bók, Hina Heilagu Bíbliu, sum sigur okkum, at allir hesir lutir skuldu bera á. Heimurin, sum allur liggur í tí illa, dugir ikki at síggja ella meta Guðs lyftir og ætlan, tey eru altso starblind fyri, hvat tað er, sum Guð ger, og tey, verandi blindað fyri Guðs verki av faðir sínum, Djevlinum, eru øll á gosi og kukk í høvdinum svøk yvir, at Jødarnir skulu ditta sær til at verja seg ímóti arabarunum, sum allir hata Ísrael og ynskja tess oyðilegging, tá ið allir hasir arabara devlarnir støðugt liggja og skjóta rakettir inn í Guðs yndisliga land. Well, har verður kríggj, kríggj, kríggj, inntil tit øll læra at kenna tykkara pláss, sum er undirgivin Ísraels Guði, og undir Ísraels fólki, – og ímóti Allah, Muhammad, Sjaria, ES, Obama, og hvatannað lort, ein annars kann nevna og hugsa sær.
Ja, Guð vælsigni Ísrael, og til helvitis við øllum tess slímutu fíggindum fjar og nær; ja, tað er altso sannleikin, so leingi sum teir ikki boyggja seg og sleikja dustið fyri Ísrael og Ísraels Guði, sum er tann einasti sanni Guð: Faðirin, Sonurin, og Heilagi Andin. Gera teir tað, so gott. So verður friður. Jødarnir vilja bara hava frið. Tað veit ein og hvør, sum hevur ein heila, sum yvirhøvur gevur nakaðsumhelst útslag yvirhøvur. Men hasir vemmiliga, mordaraligu, hatursfullu arabararnir, teir fara altso ikki at boyggja seg fyrrenn eftir eitt RÆÐULIGT kríggj. Well, teir um tað. So verður tað so. Men tað verður altso teir, sum í milliardavís koma at splattast; og eftir tað koma teir altso at læra, at hasin Allah, ja, hann var ikki so nógv at liggja á pannuni fyri við dintlinum hægst kortini; nei, Jødanna Guð, hann er Guð; ja, enntá sjálvasti Guð, hin eini og sanni, hálovaður frá fyrsta upphavi, ein sannur, tríeindur Guð; ja, enntá um ævir av mær og øðrum sonnum Christnum fundamentalistum, sum jú bara er at trúgva Bíbliuni, sum er tað, sum ein Christin altso ger; ja, um ikki, so er hann ein klovn, og ein kavheiðin kloddi; kraga ella ei.
Ja, hetta er einfalt, totalt svart-hvítt, fundamen
talistiskt so tað baskar eftir í; og tað mást tú bara taka tær av.
talistiskt so tað baskar eftir í; og tað mást tú bara taka tær av.
Vælsigna Ísrael og ver vælsignaður.
Banna Ísrael og ver tú so bara forbannaður. Tú um tað. Og et so bara sodomittareyv til náttverða, við einum sandutum viskistykki uppiá høvdinum, meðan tú góðtrúgvin proppa-gandar sjarialóg inn, undir ES tolsemis flaggi; meðan tú trýstir rumparalóg og allan annan tramanskap inn í barnagarðarnar, skúlarnar og inn á ting. Eg kann siga tykkum eitt ting: TIT FARA ØLL SOMUL Í HEITA, HULA HELVITI, niður til hansara, sum við turbo-kraft tit her í lívinum tæntu!!!.
Vælgagnist tær náttverðan; við nógvari gul-brúnari, klumputari sós omaná!
Eg velji Ísraels Guð, sum gav seg til kennar í kjøtinum í Jesusi Christi: Guð Føroyinga gjøgnum fimtan øldir, og mín Guð um ævir og ævir og ævir; ja, enntá um ævir og ævir.
Nú er at velja, Er Harrin Guð, so fylgið honum; er Allah og ES Guð, so fylgið teimum við skitnum viskistykki uppia høvdinum, kreft í endatarminum, og HIV í blóðinum. Lønin hjá synd er deyði. (Rom. 6:23).
Mín støða er greið. Mín støða er totalt hvít, og tey, sum hugsa hitt øvugta eru krunka svørt helvitis børn; øll somul, nær og fjar.
Fyri, ella ímóti Ísrael er sjálvandi ikki spurningurin, sum avger, um tú verður frelstur; nei, har er tað Jesus Christus, sum er skiljilinjan; men hvørvítt tú ert fyri ella ímóti Ísrael er eitt opinberandi tekin, sum vísir, hvørjum kongadømi tú longu ert partur av, kongadømi Guðs við Guðs Anda, ella kongadømi Satans við heimsins anda.
Arabararnir, staklarnir, og fleirtalið av vesturlendingunum eisini, koma altso teir flestu at læra tann harða vegin, tann blóðiga vegin, hvør Guð er, men teir biðja altso um tað sjálvir. Men ert tú Christin, so trýrt tú Bíbliuni Halgu allari tvørturígjøgn, og hon sigur okkum greitt, at Guð okkara er Ísraels Guð, og hann byggir Jerusalem, ikki Mekka, og hansara útvalda fólk um ævir er Jødin, ikki hasin gal-svaki arabarin við bombu um búkin.
Ja, vel í dag.
Og til at hjálpa tær at standast, vel mediuna frá, og Heilagu Bíbliuna inn; og hvør hon er? Jamen hon er KJB / FKJ einans, um ævir, ja, enntá um ævir og ævir.
P.S. Anus varð manninum givið til lortin einans; veitst tú ikki tað, so hevur tú lort til heila. Sum sagt, Væl gagnist, við brúnari sós.
Ja, Guð segði mær, at menn gerast fávitskutir, tá ið teir avnokta Guð, ja, enntá so kukk býttir í høvdinum: skifta hin náttúrliga umgangin um við handan, sum er ímóti náttúruni, menn við monnum virkandi HATTA, sum er ósømiligt, og móttakandi tað endurgjald villu sínar, sum er hóskiligt, t.d. kreft í anus og so AIDS, (sí Róm. kap 1:19-32); – í dag enntá fyri almennan penga, og sjónvarps-lorta-gjald.
Vælgagnist tykkum lortin. Og turkið nú upp eftir tykkum við hasum arabiska viskistykkinum, og koyrið tað síðani uppá pláss aftur uppá tykkara lort-fullu høvd.
Allah hu akhbar tykkum í reyvina; við gul-brúnari, klumputari norskari Sodomita-veitingamanna sós uppiá. Veitari: KVF, (stutt fyri Kyns Villingarstovnur Føroya); enntá í bestu senditíð eitt vanligt týskvøld skammleyst inn í hvørja stovu í landinum, .. pumpandi sín lort inn i hvønn heila og hvørt hjarta i landinum.
(Eg býttur? Nei, tað er TYKKUM, eg so beintframligani við skili tosi um)
(Eg býttur? Nei, tað er TYKKUM, eg so beintframligani við skili tosi um)
– Ella tit nú velja at fáa tykkum skil.
– Kom tann, ið vil.
.. Men sum er ber leiðin yvirorðnað so beint niður í tað heita staðið til faðir tykkara fanan!
Tí skrivi eg so at tit sørin-hann-dansi-meg skilja meg. Neyðin drívur verkið! Vónandi er eitt gramm av skili eftir í tykkum.
Og blanda so bara títt “hatespeech” uppí hasa sósina har; koyr so bara alla hasa sósina vekk, og vend tú so púrasta um!
Nokk nú.
Tú tolir ikki mín stink.
Eiheldur eg tín; títt svín, við norskum sodomita-lorti í viskistykkinum.
Á, hvat Satan er sniðfundigur: blandar sína sodomita-gift inn í mat-mentan, vakra náttúru; og smílandi, gamlar, kú-býttar, langt-síðani-fráfalnar humanissu konur; og um maðurin enntá vaks upp í “bedehus-miljø”, so ongantíð betur, tí so lumpa vit sovandi kristin av fótum eisini.
Men ikki meg.
Eg buldri tykkum óræddur sannleikan so beint frammaná, enntá av tykkara egnu lorta-skuffu!
Vit trúgvandi eiga ikki bara at halda okkum frá illum av øllum slagi: vit eiga at halda okkum enntá frá allari útsjónd av illum (ein góður vitnisburður til gagns fyri ein veikan bróður)
22 Haldið tykkum frá allari útsjónd av illum.
( I. Thess. 5:22 FKJ )
11 Og havið einkið samfelag
við ófruktsomu verkini av myrkri,
men heldur írættasetið teir.
( Eph. 5:11 FKJ )
27 Rein trúrøkni og ódálkað
frammi fyri Guði og Faðirinum
er henda, At vitja hini faðirleysu
og einkjur í líðing teirra, og at
varðveita seg sjálvan óblettaðan
frá heiminum.
( Jácob 1:27 FKJ )
3 Tí hin lidna tíð av lívi okkara
má vera okkum nóg mikil at hava
virkað vilja Heidninganna, tá ið vit
gingu í skendsku, girndum, ovurnøgd
av víni, ólátaskapum, festingum,
og andstyggiligum avgudadýrkanum:
4 Í hvørjum teir halda tað undarligt
at tit renna ikki við teimum
til hins sama ovurryggjaloysis,
talandi ilt um tykkum:
( I. Pætur 4:3-4 FKJ )
11 Kærliga elskaðu, eg bøni
tykkum sum fremmandar og
pílagrímar, haldið tykkum frá
kjøtligum girndum, sum kríggja
ímóti sálini;
12 Havandi atferð tykkara ærliga
millum Heidninganna: at,
hvar ið teir tala ímóti tykkum
sum illgerðarmenn, teir mega av
tykkara góðu verkum, sum teir
skulu skoða, dýrðmeta Guð á
vitjanar-deginum.
( I. Pætur 2:11-12 FKJ )
12 ¶ Og við hondum apostlanna
vórðu mong tekin og undur
virkað millum fólksins; (og teir
vóru allir við einum samljómi í
súlnagangi Sálomons.
13 Og av restini tordi eingin
maður sameina seg til teirra: men
fólkið setti teir hátt.
14 Og trúgvandi vórðu tess fleiri
løgd afturat Harranum, fjøldir
bæði av monnum og kvinnum.)
( Gern. Ap. 5:12-14 FKJ )
21 Tað er gott hvørki at eta kjøt,
ella at drekka vín, ella nakað
hvarvið bróðir tín snávar, ella fær
meinboga, ella verður gjørdur
veikur.
( Rom. 14:21 FKJ )
Heilagi Andin opnar eitt oyra, bara við at ein blæsur í tað í Jesu navni; og grøðir ryggin hjá dreingi, sum datt úr einum træi
Tað er IKKI synd at vera skildur; tað, sum ER synd, er at TAKA STIG TIL skilsmissu – uttan ta EINASTU Bíbilsku grundina, (siðloysi), og so fáa sær ein annan, (sum man giftist við ella ei, (allarhelst ei))
Lat meg snarligani minna tygum á í morgun, at tað er ikki synd at vera skildur.
Tað, sum ER synd, er at vera tann, sum skilur seg, og tað uttan Bíbilska grund, og so fáa sær ein annan ella gifta seg uppaftur. Hvørjum fremur tann hordóm ímóti? Jú, sínum maka, sum hon (ella hann) so gott sum hevur dripið.
Har, og aleina har, hevur tú horinnuna, og horkallin. (Júst í hasi raðfylgju, tíverri).
Men at vera rýmdur frá, tað er so sakleyst sum tað kann vera.
Og um maki tín rýmdi frá tær í hori, og fór út í ólevnað, so ert tú altso fríur til at gifta teg uppaftur, einans í Harranum.
Og tak nú og les Matthæus 19:1-9 og I. Corinth 7, allan kapilulin, í Guðs orði, Føroysku King James.
Fylg tú Guðs orði, og gev tvey følsk fløyt fyri hvat hvør sigur hvar.
Guð talar enn í KJB/FKJ einans.
Tað er ikki heldur synd at vera tann, sum skilur seg, UM tú verður verandi einsamøll (ella einsamallur), (ja, hetta er rætta raðfylgjan). Men hvør leys teys ger tað í dag??? Valla ein einasta ein. Tí eru nógvar horinnur í dag; sum ENNTÁ standa og skapa sær uppi á einum palli; ja, standa hartil og tala. Helvitis pakk, – heila strípan!
Paulus sigur til tann loysta: Men og um tú gifti teg, tú hevurt ikki syndað; (I. Cor. 7:28).
Tak nú og lær teg, hvat Guðs orð (FKJ og KJB) sigur um hetta mest týdningarmikla mál. Tí Guðs sanna bók frálærir IKKI tað sama sum Dahlibux og Victorinox roxa um hetta útfrá sínum trimum alexandriskt-católsku korruptu handritum. Tað rætta orðið, loystur (ikki leysur) í I. Cor. 7:27, broytir alt viðvíkjandi uppafturgiftu, tá ið man varð rýmdur frá, og var sakleysur í siðloysi ella hori í umrødda hjúnarbandi.
Nær er man so vorðin loystur?
Jú, tá ið hjúnarfelagin rýmdi, (og væl at merkja hevur fingið sær annan; sum ikki nýtist at merkja, at hon (ella hann) hevur gift seg; nei, svevur gellan (ella kalurin) við onkrum, so er hann longu vorðin eitt við tann persónin, og hevur loyst seg frá tær, tí tað er í grundini tann kynsliga aktin, sum bindur (ella loysir), ikki vígslubrævið, sama hvat hvør sigur hvar).
Hoyra eldri innslag um hetta >>
Hoyr Ruckmannin fræga um hetta almikla mál, (hann hevur albjartan knokk, (t.e. hevur almikið vit), og er umleið tann EINASTI, sum eg havi hoyrt frálæra ta røttu Guðslæruna um hetta almikla mál. (Ein maður, sum missir tvær óundirgeviligar, óheimastøðiligar, verðsligar teysir, lærir til síðst sannleikan úr Guðs orði; hann noyðist til tess)):
Míni ráð til ein og hvønn: HVAT tú so gert, far IKKI og tosa við nakran prest um nakaðsumhelst (uttan kanska gravarferðina hjá ommu tíni (um tú av allar ringastu neyðsyn mást)). Tosa tú eiheldur við nakran heimamissións trúboðara, ella paptist prædikumann um hetta, tí at teirra tvær “bíbliur” KUNNU IKKI siga teimum sannleikan, (og tí eiheldur tær), tá ið tær jú ikki eru hin Heilaga Bíblia, men bert hatta Alexandriska, gnostiska svassið.
Ruckmaðurin:
TAK SO OG FÁ TÆR SKIL; OG TIG, INNTIL TÚ HEVUR FINGIÐ TAÐ.
Og skýggja hvønn ein prest sum allar ringasta, miðaldar pest.
SKRIFTIN ALEINA!
JA: KING JAMES SO PÚRT OG ALDEILIS ALEINA!
Sniðfundigari og vandamiklari enn Islam er Catolisisman (sacramentalisman), tí at tað er einkið annað enn babylónisk trúgv, ílatin hvítt seyðaskinn
1
2
3
4
Takk Guð fyri, at tú gavst okkum hesar 17:
1)—John Wycliffe–( Uml. 1328 – 1384 )
Mótstøðumaður av Rom, og sakramentalismu, og hin fyrsti at týða alla Bíbliuna yvirá enskt; segði beint fram, at pávan er anti-christ.
2)—Desiderius Erasmus–( 1469 – 1536 )
Samansavnari av og fyrsti útgevari av T.R. (Textus Receptus) í 1516, skrivaði nógv ímóti Rom; varð fordømdur av Rom, og allar hansara bøkur settar á svartalista hjá sýnagogu Satans í Rom. Av mongum sagdur vera klókasti maður, ið nakrantíð hevur livað; hann hevði lisið og týtt næstan alt, sum tá var skrivað.
3)—Robert Stephanus–(1503 – 1559)
Fínpussari av T.R.; útgav fýra útgávur av T.R. Grikska Nýggja Testamentinum, 1546, 1549, 1550, og í 1551. Tað var í teirri síðstu, at hann fyri fyrstu ferð deildi Nýggja Testamentið sundur í vers. Kapitlarnir vórðu deildir sundur einaferð í 1200 talinum.
4)—William Tyndale–( 1494 – 1536 )
Fyrsti týðari av T.R. yvirá Enskt; útgav tríggjar útgávur av N.T. 1526, 1534, og í 1536; brendur á báli av Romversku skøkju-“kirkjuni”, hasi andstyggiligu, blóðigu sýnagogu Satans, í Vilvoorde, 6. oktober 1536.
5)—Martin Luther–( 1483 – 1546 )
Høvuðs reformatørur Guðs í Evropu, heitur mótstøðumaður og avdúkari av Rom, og týðari av Textus Receptus yvirá Týskt.
6)—Theodore Beza–( 1519 – 1605 )
Síðsti Guð-brúkti fínpussarin av Textus Receptus. Týðararnir av King James A.V. 1611 bygdu mest á hansara útgávu av T.R. (Textus Receptus) frá 1595.
7)—John Hus–( 1372 – 1415 )
Reformatørur, og týðari av Bíbliuni yvirá Tjekkiskt, brendur á báli av sýnagogu Satans 6. juli 1415.
8)—John Rogers–( Uml. 1500 – 1555 )
Enskur bíbliu-fínpussari og martýrur, brendur á báli av sýnagogu Satans í 1555.
9)—Myles Coverdale–( Uml. 1488 – 1569 )
Enskur týðari og fínpussari av Ensku Bíbliuni.
10)—Thomas Cromwell–( Uml. 1485 – 1540 )
Enskur reformatørur og martýrur, hálshøgdur í 1540 av King Henry VIII, sum hevði kvett við Rom, men var ófrelstur, anglikanskur sacramentalistur og horubukkur.
10)—George Wishart–( Uml. 1513 – 1546 )
Fyrsti martýrur í Skotsku reformatiónini, brendur á báli 1. mars 1546 fyri at fasthalda frelsu av náði við trúgv aleina, – brendur av hvørjum uttan sýnagogu Satans, católsku skøkjuni, størsta fígginda Jesu Christs á jørð!
12)—John Knox–( 1514 – 1572 )
Skotskur bíbliutýðari og reformatørur.
13)—John Calvin–( 1509 – 1564 )
Sveisiskur reformatørur, skrivari og Bíbliulærari.
14)—Ulrich Zwingli–( 1484 – 1531 )
Sveisiskur reformatørur og almikil talari Guðs orðs.
15)
—John Foxe–( 1516/17 – 1587 )
Skrivari av Foxe’s Book of Martyrs, avdúkari av sýnagogu Satans, sum jú er Vaticanið í Rom.
16)—King James–( 1566 – 1625 )
Skotskur protestantur og verji protestantisku trúarinnar, íbirtari av Authoriseraðu Versjónini av 1611, sjálvasta Guðs varðveitta orð á tungumáli endatíðarinnar, hetta til Christus kemur aftur í ský, og tvørturígjøgnum túsundáraríkið og inn í ævinleikan. (Take it or leave it.)
17)—Ian (hin alsaltaði) Paisley–(1926 – nú )
Írskur reformatørur, pastorur, og heitur mótstøðumaður av Rom. Tá ið Páll II anti-christ í 1987 vitjaði Evropska Samveldisráðið í Strasbourg, reisti Paisley seg við einum skelti, sum segði, JOHN PAUL II – ANTICHRIST, meðan hann segði, Eg frásigi teg sum fígginda Christs og sum anti-christ. Paisley hevur leingi verið alsaltaður hirði í Free Presbyterian Church í Ulster, Norður Írlandi. Guð gevi Føroysku brøðrunum tó 10% av saltinum hjá hesum almikla kappa; (ein mitt í Kollafirði og ein úti á Argjum er alsikki nokk).
Einir tíggju breyðmolar til tín at væta tær fingurin og dubba upp í tín munn, ein eftir einum so tolin og sáttligur; (og alsikki váttligur)
– Dubbi dubb!
1)
.. matofri bakaðum í ovninum; (tí at hvørjumfallið koyrir bara víðari)
2)
.. ofrum HARRANS gjørdum við eldi; (tí at hvørjumfallið koyrir)
3)
Velji altíð tað betra orðaljóðið
4)
Sanniliga viðhvørt, sanniligani viðhvørt
5)
Serlig kommaseting enn medvitað og við vilja (nei, ikki heldur komma í hesum setninginum her, tí at orðið enn hevur dupultan týdning, kommasetingin enn, og eisini enn medvitað. Eingin skilur hetta)
6)
Serligir snákkimáls orðaformar framelskaðir viðhvørt og als ikki skammaðir við
7)
Tann presturin, ella bara presturin?
Situr ofta best (og rætt) so sum vit snakka
8)
Tíggju tíggjundapartar, men ein tíggjundarpartur
9)
Whether it be = hvørt tað veri seg/verði (blívi), (á ísl.: Hvort það sé/verði (hetta er hugsandi mál))
10)
Sandingasnakk er ikki at forsmáa
Dávid var ikki sterkur í sær sjálvum!; nei, hann var minni enn allir hinir; hann var bara sterkur, tí at hann kendi og leit á Harran. Guðs nærvera ger allan munin!
1
2
3
4
5
6
7
And David spake to the men that stood by him, saying, What shall be done to the man that killeth this Philistine, and taketh away the reproach from Israel? for who is this uncircumcised Philistine, that he should defy the armies of the living God?
( I. Samuel 17:26 KJB )
…………………………………………………………….
And David said to Saul, Let no man’s heart fail because of him; thy servant will go and fight with this Philistine.
( I. Samuel 17:32 KJB )
…………………………………………………………….
And he took his staff in his hand, and chose him five smooth stones out of the brook, and put them in a shepherd’s bag which he had, even in a scrip; and his sling was in his hand: and he drew near to the Philistine.
( I. Samuel 17:40 KJB )
…………………………………………………………….
Then said David to the Philistine, Thou comest to me with a sword, and with a spear, and with a shield: but I come to thee in the name of the Lord of hosts, the God of the armies of Israel, whom thou hast defied.
46 This day will the Lord deliver thee into mine hand; and I will smite thee, and take thine head from thee; and I will give the carcases of the host of the Philistines this day unto the fowls of the air, and to the wild beasts of the earth; that all the earth may know that there is a God in Israel.
47 And all this assembly shall know that the Lord saveth not with sword and spear: for the battle is the Lord’s, and he will give you into our hands.
48 And it came to pass, when the Philistine arose, and came and drew nigh to meet David, that David hasted, and ran toward the army to meet the Philistine.
49 And David put his hand in his bag, and took thence a stone, and slang it, and smote the Philistine in his forehead, that the stone sunk into his forehead; and he fell upon his face to the earth.
50 So David prevailed over the Philistine with a sling and with a stone, and smote the Philistine, and slew him; but there was no sword in the hand of David.
51 Therefore David ran, and stood upon the Philistine, and took his sword, and drew it out of the sheath thereof, and slew him, and cut off his head therewith. And when the Philistines saw their champion was dead, they fled.
52 And the men of Israel and of Judah arose, and shouted, and pursued the Philistines, until thou come to the valley, and to the gates of Ekron. And the wounded of the Philistines fell down by the way to Shaaraim, even unto Gath, and unto Ekron.
( I. Samuel 17:45-51 KJB )
Hála í Harran hvønn dag um at vera tær nær:
28 Og teir nærkaðust bygdini,
hvagar teir fóru: og hann gjørdi sum
um hann vildi havt farið longur.
29 Men teir noyddu hann, sigandi,
Verð verandi hjá okkum: tí
tað er ímóti kvøldi, og dagurin
er langt liðin. Og hann fór inn at
dvølja hjá teim.
( Lukas 24:18-19 FKJ )
……………………………………….
48 Og hann sá teir stríðandi í
róðuri; tí vindurin var andstøðis
teimum; og um hina fjórðu náttarvøku
kemur hann til teirra, gangandi
uppiá sjónum, og vildi havt
farið framvið teimum.
( Markus 6:48 FKJ )
Guð fjalir seg, tí at hann vil, at vit søkja hann (hansara nærvera er ikki “bílig”):
Verily thou art a God that hidest thyself,
O God of Israel, the Saviour.
( Isaiah 45:15 KJB )
Men søkir tú hann, so finnur tú hann, tað er víst:
7 ¶ Biðið um, og tað skal verða
givið tykkum; søkið, og tit skulu
finna; bankið uppá, og tað skal
verða upplatið tykkum:
8 Tí hvør tann ið biður um
móttekur; og hann ið søkir
finnu; og fyri honum ið bankar
uppá skal tað verða latið upp.
( Matthæus 7:7 FKJ )
Jesus møtir tær við og ígjøgnum sítt orð (so les nógv í tíni grønu bók, FKJ):
32 Og teir søgdu hvør við annan,
Brann ikki hjarta okkara innaní
okkum, meðan hann talaði við okkum
eftir veginum, og meðan hann
upplæt skriftirnar fyri okkum?
( Lukas 24:32 FKJ )
The wicked flee when no man pursueth:
but the righteous are bold as a lion.
( Proverbs 28:
1 KJB )
Á, hvat eg eri glaður fyri, at eg aftur kann geva sum eg sjálvur vil (til at sáa Guðs orð og til heimkomu Jødanna o.a.), og havi nokk til at rinda rokningar við
Á, tykkara stakkals, tilforblindaðu, mammons-tilbiðjandi pinsanissir.
Má Guð hjálpa tykkum.