12 Gevið gætur, brøður, at ikki
tað veri í nøkrum tykkara eitt ónt
vantrúar-hjarta, í at fara burtur
frá hinum livandi Guði.
13 Men formanið hvør annan
dagliga, meðan tað eitur Í dag; at
ikki nakar tykkara verði herðaður
gjøgnum svikafullsemið hjá synd.
14 Tí vit eru gjørdir luttakarar
í Christi, um vit halda byrjanina
av treysti okkara støðufast framat
endanum;
( Hebr. 3:12-14 FKJ )
1
2
3
13 Men farið tit og lærið hvat
tað merkir, Eg vil hava miskunn,
og ikki sláturoffur: tí eg eri ikki
komin at kalla hinar rættvísu,
men syndarar til umvendingar.
( Matthæus 9:13 FKJ )
Sonn umvending er ikki bara at biðja Jesus Christ fyrigeva syndir tínar.
Sonn umvending er at biðja um fyrigeving fyri umlidnar syndir, men harafturat at gera av í tínum hjarta, at tú VILT IKKI liva longur í synd, men biður Guð um kraft og hjálp til í roynd og veru at venda syndini bakið, og ganga smala vegin, halganar-vegin.
Hetta er sonn umvending.
Sonn umvending er eitt rætt-vent hjarta mótvegis Guði; rætt-vent frá stund til stund. Umvending er ikki ein eingangs-hending, men ein støðugur hjarta tilstandur, sum er eins og eitt skip, sum má støðugt stilla kósina av eftir kumpassini.
Og so livir tú í ljósinum við dagligari uppgerð við Guð, har tú verður vaskaður við blóði Jesu Christs frá stund til stund til stund til stund.
Hevur tú vent um í dag?
11 Líkaleiðis roknið tit eisini
tykkum sjálvar at vera deyðar í
roynd og veru yvirfyri synd, men
livandi yvirfyri Guði gjøgnum
Jesus Christ váran Harra.
12 Latið ikki synd tessvegna
ráða í deyðiliga likami tykkara,
at tit skuldu lýtt henni í girndum
hennara.
( Rom. 6:11-12 FKJ )
P.S. Orðunum til umvendingar kanst tú leita eftir við sjóneyku og leysi í bíblium Dahls og Victors í tvær ævir, – tú finnurt tey aldri.
… Tað havi eg; og tað haldi eg áfram at gera, dagliga.
Einkið skal koma ímillum meg og Jesus. Einkið.
Alt skal undirleggjast hann. Alt.
Við Jesusi er tað nemmiliga alt, ella einkið.
Eg velji Jesus, hvørja stund, og aftur av nýggjum, og beinanvegin havi eg alt.
Jesus fyllir hjartað við lívi. Allur heimurin tilsamans er tómur.
Vel tú Jesus í dag; sig ja til hann, og hann lív tær geva man. Ja, hann kann.
1
2
3
4
5
6
7
8
Tað er eingin kærleiki yvirhøvur í tí, at tiga um tey óunniligu tingini.
Nei, tað er ramasti kærleiki at stúta lygnina so beint framaná og so siga, hvar skápið skal standa: har sum Guðs orð sigur, at tað skal standa, ikki har sum pávalortarnir hava logið tað skal standa.
Og harafturat sigur man ótvítýðugt, hvørjir lygnhálsarnir eru, og biður fólk halda seg laaaaangt vekk frá teimum sum sjálvasta svartadeyða.
Tað skalt tú góðtaka, ella kanst tú eta lort, rundan pávalort.
… tá er tað ein ávaring um Guðs dóm, ikki tín dómur.
Tað EINASTA, sum er óbíbilskt við at døma er, at peika eftir øðrum, sum hava eina flís í eyganum, tá ið tú sjálvur hevur ein bjálka í eyganum (sí Matth. 7:1-5 FKJ). Men hetta er IKKI tað sama sum at siga, at vit ikki skulu døma um hvat í veruleikanum er rætt, og hvat er rangt. Og tann, sum ger rangt, er so í tí ranga, í órættinum, og hevur longu dømt seg sjálvan. At skava útyvir slíkt er ikki rættvíst, ikki gudiligt, ikki eingong kærleika, men bara stinkandi hyklarí.
… sum kanska koma út við onkrum flugu-lorti á, sum er so púrt einkið í mun til tykkara tøð-fjall av synd, sum er tykkara aldeilisliga fráfall, – sum er tað, sum eg noyðist til at formana, tí eg reint faktiskt elski tykkum og má rysta tykkum so til, so at tit ikki sovna, men vaka inntil Jesus Christus kemur aftur; tit, sum enntá tola, at ein til alla lukku edrú Baals prestinna stendur í Vesturkirkjuni og tosar smikrandi fyri tilbiðjan av Jomfrú Mariu á jólum. Tey, sum tilbiðja Mariu, tilbiðja Satan, ikki Guð. Well, eg tilbiði Guð, Guð Jehovah; og vendi Satan reyv; ja, lati enntá aftan undan, beint upp í hansara fjes, – og títt, um tú tolir Mariu tilbiðjan.
Vakna, tín kleyna!
1
2
3
4
5
6
7
Og ikki koma og sig mær, at hetta ikki er kærleiki.
Taki mær ikki eingong av tær; tín blásta nissa í jólaklæðum.
1) At prædika
2) Ein prædikan (ikki ein prædika!)
3) Prædikanin = (ikki prædikan!)
prædika < prædikan < prædikanin
Orð mugu síggjast út frá sínum uppruna-stovni, og so byggjast stigvíst uppeftir, og munur má gerast á øllum brúkum av orðinum, har hvørt brúkið verður brúkt í sínum rætta plássi. Og man brúkar sítt egna Guð-givna høvd, og noktar at fylgja idiot-reglum, tí mál er ikki idioti, men eitt vakurt brúks-ting, sum reint faktiskt hevur eitt ávíst logiskt, optimalt samanhang, ikki mong relativ líka góð.