Kategori: Ikke kategoriseret

Ja, tey, sum bara brúka King James Bíbliuna, og sum vita, at hon ER Guðs varðveidda orð, eru als ikki so fá. Men tað, sum er týdningarmiklast er, at vit hava Guðs orð í hondum okkara, hvar ið øll hini trúgva uppá ævintýr, … okkurt um íblást upprunahandrit. Hvat skal tað nytta okkum í dag, tá ið ikki eitt einasta av teimum er til?

Nei. Eg havi Guðs orð her á borðinum; og kann tí eisini siga, at eg havi tað í hjartanum. Hjá summum at siga, at tey hava Guðs orð í hjartanum, meðan tey ikki hava eina fullkomiliga feilafría BÓK í hondum sínum, er láturligt utopi, tí at hvussu kann Guðs orð koma inn í hjarta títt, um tú ikki hevur tað at lesa, so tað kann koma inn um eygu tíni?

Meg eg havi bæði. Tessvegna eri eg ovurhondsliga ríkur: ja, enntá ríkasti maður í Føroyum: Guðs orð er mær alt, og eg eigi tað alt; tað havi eg langt síðan valt, og tað gevur mær salt; á, hvør svalt.

TÓ eg tali við tungum manna og eingla, og havi ikki vælvild, eg eri vorðin eins og ljómandi messing, ella klingandi ljóðskál.
2 Og tó eg havi gávuna av prophetïi, og skilji allar loyndardómar, og allan kunnleika; og tó eg havi alla trúgv, so at eg kundi burtflutt fjøll, og havi ikki vælvild, eg eri einkið.
3 Og tó eg lati út alt góðs mítt at føða tey fátæku, og tó eg gevi likam mítt at verða brent, og havi ikki vælvild, tað gagnar mær einkið.
4 Vælvild ber leingi yvir, og er blíð ; vælvild øvundar ikki; vælvild breggjar ikki sær sjálvari, er ikki uppblásin,
5 Ber seg ikki ósømiliga at, søkir ikki sítt egna, verður ikki lættliga ilskað, hugsar einkið ilt ;
6 Fegnast ikki í misgerð, men fegnast í sannleikanum ;
7 Ber allar lutir, trýr øllum lutum, vónar allar lutir, heldur út allar lutir.
8 Vælvild svíkur aldri : men hvørt tað veri seg prophetïir, tey skulu svíkja ; hvørt tað veri tungur, tær skulu halda uppat ; hvørt tað veri seg kunnleiki, hann skal hvørva burt.
9 Tí vit skyna í pørtum, og vit prophetera í pørtum.
10 Men tá ið tað sum er fullkomið er komið, tá skal tað sum er í pørtum verða tikið av.
11 Tá ið eg var barn, talaði eg sum barn, skilti eg sum barn, hugsaði eg sum barn : men tá ið eg gjørdist maður, legði eg av
barnsligar lutir.
12 Tí nú síggja vit gjøgnum eitt glar, skýmliga; men tá andlit til andlits : nú kenni eg partvís ; men tá skal eg kenna enntá sum eisini eg eri kendur.
13 Og nú verður verandi trúgv, vón, vælvild, hesi trý ; men hin størsta av hesum er vælvild.
( I. Corinth 13 FKJ )

Though I speak with the tongues of men and of angels, and have not charity, I am become as sounding brass, or a tinkling cymbal.
2 And though I have the gift of prophecy, and understand all mysteries, and all knowledge; and though I have all faith, so that I could remove mountains, and have not charity, I am nothing.
3 And though I bestow all my goods to feed the poor, and though I give my body to be burned, and have not charity, it profiteth me nothing.
4 Charity suffereth long, and is kind; charity envieth not; charity vaunteth not itself, is not puffed up,
5 Doth not behave itself unseemly, seeketh not her own, is not easily provoked, thinketh no evil;
6 Rejoiceth not in iniquity, but rejoiceth in the truth;
7 Beareth all things, believeth all things, hopeth all things, endureth all things.
8 Charity never faileth: but whether there be prophecies, they shall fail; whether there be tongues, they shall cease; whether there be knowledge, it shall vanish away.
9 For we know in part, and we prophesy in part.
10 But when that which is perfect is come, then that which is in part shall be done away.
11 When I was a child, I spake as a child, I understood as a child, I thought as a child: but when I became a man, I put away childish things.
12 For now we see through a glass, darkly; but then face to face: now I know in part; but then shall I know even as also I am known.
13 And now abideth faith, hope, charity, these three; but the greatest of these is charity.
( I. Corinthians 13 FKJ )

1

2

3

13 Men farið tit og lærið hvat
tað merkir, Eg vil hava miskunn,
og ikki sláturoffur: tí eg eri ikki
komin at kalla hinar rættvísu,
men syndarar til umvendingar.
( Matthæus 9:13  FKJ )

Sonn umvending er ikki bara at biðja Jesus Christ fyrigeva syndir tínar.

Sonn umvending er at biðja um fyrigeving fyri umlidnar syndir, men harafturat at gera av í tínum hjarta, at tú VILT IKKI liva longur í synd, men biður Guð um kraft og hjálp til í roynd og veru at venda syndini bakið, og ganga smala vegin, halganar-vegin.

Hetta er sonn umvending.

Sonn umvending er eitt rætt-vent hjarta mótvegis Guði; rætt-vent frá stund til stund. Umvending er ikki ein eingangs-hending, men ein støðugur hjarta tilstandur, sum er eins og eitt skip, sum má støðugt stilla kósina av eftir kumpassini.

Og so livir tú í ljósinum við dagligari uppgerð við Guð, har tú verður vaskaður við blóði Jesu Christs frá stund til stund til stund til stund.

Hevur tú vent um í dag?

11 Líkaleiðis roknið tit eisini
tykkum sjálvar at vera deyðar í
roynd og veru yvirfyri synd, men
livandi yvirfyri Guði gjøgnum
Jesus Christ váran Harra.
12 Latið ikki synd tessvegna
ráða í deyðiliga likami tykkara,
at tit skuldu lýtt henni í girndum
hennara.
( Rom. 6:11-12  FKJ )

P.S. Orðunum til umvendingar kanst tú leita eftir við sjóneyku og leysi í bíblium Dahls og Victors í tvær ævir, – tú finnurt tey aldri.