Hvat tú sært, tað er tín høvuðpína.
Hon er ikki bráðføgur: hon er yndislig og tekkilig; og hennara vakurleiki er djúpur og innvortisligur, ikki útvortisligur og grunnur. Nei, nei.
2
19 ¶ Skiftið tit sinni, tessvegna,
og verðið umvendir, at tykkara
syndir mega verða slettaðar út, tá
ið tíðirnar av endurfrískan skulu
koma frá nærveru Harrans;
20 Og hann skal senda Jesus
Christ, sum frammanundan varð
prædikaður tykkum:
21 Hvørjum himinin má taka
ímóti, inntil tíðirnar av endurreisn
av øllum tingum, sum Guð
hevur talað viðˆ munninum á øllum
sínum heilagu prophetum,
síðan verøldin byrjaði.
( Gern. Ap. 3:19-21 FKJ )
2 9 2 > 7 grundir fyri fiktivum hátti Tí at sanniliga sigi eg tykkum, Og sum altíð, so verða teir sonnu prophetarnir útflentir, háðaðir, og settir til viks; tí fleirtalið vil altíð hoyra tað mjúka, tað lætta, tað órætta, tað lifrandi.. Kona eftir konu rýmir frá sínum ektamanni, sum hon gjørdi sáttmála við høgt og heilagt at elska og æra inntil deyðin skildi.
Fínpussingarprát nærum allan dagin ígjøgn; ella knappliga har um bil (1(2))
1
3
4
5
6
7
8
10
11
12
13
14
15
Hoyri nú hvussu orðið skal ljóða; hitt innara oyra mennist, jamen sjálvandi ger tað tað: hoyrirt tú tað?
Jamen: um eg nú rætti okkurt, so ljóðar tað soleiðis í hjarta, minni, og sinn’, og ikki so sum tað ljóðaði áðrenn.
– Og tað kanst tú tola, ella ikki tola, meðan tú situr har og slevar. Gert akkurát sum tú vilt.
3
4
5
6
7
Ja, í hjarta, minni, og sinn’;
– forsvinn bimmilimm.
> Fiktivur háttur (hugsandi mál)
Til himin og jørð forganga,
ein smástavur ella ein stavkrókur
skal á ongum vísi farast úr lógini,
til alt verði uppfylt.
( Matthæus 5:18 FKJ )
EINKIÐ KANN eita Blindafelagið; eiheldur Deyvafelagið; men fólkið er so blint og deyvt, at tað ikki eingong dugir at skyna hví: serliga havnasjingar
Ja, hetta er eitt málsliga starblint samfelag.
Og eitt starblint fólk, sum ikki sær, at hatta er láturliga vitleyst rangt; eiheldur eingong hevur hjarta til at leggja í tað.
Hvørsfall-fleirtals endingina ra hava vit annars víða í Føroyskum: alra teirra eldru vitleysu sodomita-signandi havnamanna osv.
So sigur fólk: Jamen, hatta er so fløkt og ringt.
Heldur ringt og rætt, enn blint og býtt.
FØROYINGURIN KREVUR AT STRAMMA SEG UPP NÓGV MEIR!!!
Hann breyt glasið! Føroyska fólkasálin hevur loksins aftur í nútíðini fingið ein rætt-boðandi prophet
Ja, ein maður langt frammanfyri síni samtíð: ein rættur Føroyingur við stórum F, og hartil við sannari, ótvíbýttari tungu, tað er hvat Zakaris Vang vísti seg at vera í sendingini í andglettinum í kvøld.
Má Guð frelsa hansara sál og vælsigna hann, gjøgn Harra og Frelsara váran Jesus Christ.
Má Guð í himninum hartil vælsigna hans alrøstu eistu, og má sáð hans fúka út um land alt, og bera almiklan viðvarandi ávøkst: tess biði eg í navni várs Harra Jesu; uttan eingong at blunka, eiheldur mukka.
Zakarias Vang hevur bæði høvdið og hjartað í lagi.
Men hann velji eg ikki.
Eg velji Jenis.
Men, var Vangurin persónliga frelstur, so valdi eg hann.
Veldisstavin fekk Jóannis Patursson frá HARRANUM Guði. Hvussu kundi geldi føroyingurin loyva dananum aftur í ’46 at stjala hann?
Reis teg nú, Føroyingur: reis teg tú innan; ja, ger tað nú.
Ver við gott treyst, og háttum
okkum reystliga fyri fólk várt,
og fyri staðir Guðs várs : og lat
HARRAN gera tað sum er gott í
eygsjón hans.
( I. Krýnikubók 19:13 FKJ )
Gjøgnum Guð, vit skulu inna
reystliga : tí at hann tað er, sum
skal traðka niður okkara fíggindar.
( Psálmur 60:12 FKJ )
Eg skal sjá hann, men ikki
nú: eg skal skoða hann, men ikki
í nánd: tað skal koma ein Stjørna
út úr Jákobi, og ein Veldissproti
skal rísa út úr Ísrael, og skal sláa
hjørnini hjá Móab, og oyðileggja
øll børnini hjá Sjeth.
( Nummur 24:17 FKJ )
GUÐ ER ÍMÓTI, AT EIN TJÓÐ KÚGAR AÐRA:
9 ¶ Eisini tú skalt ikki kúga
ein fremmandan: tí at tit kenna
hjartað hjá einum fremmandum,
við tað at tit vóru fremmandir í
Egyptalandi.
( Exodus 23:9 FKJ )
Rekum kúgandi danan út.
Hann umboðar fanan; ikki Guð.
Sjeyti eitt ár eftir at Íslendingar loystu, siga teir enn:
FJANDINN BÝR Í DANMÖRKU.
.. Tað er ikki uttan grund.
Ísraelsmenn fóru út úr Egyptalandi;
nú skulu vit Føroyingar út úr ríkisfelagskapi Sodomu.
Tá ið Føroyar einaferð skjótt fara at gerast ein sjálvstøðug tjóð, tá verða menn sum Zakaris Vang, Nólsoyar Páll, Tróndur Patursson, og eg, hetjurnar og reformatørarnir langt undan okkara tíð; og allir hasir ræðuskítarnir, sum bert vilja súgva danmarkar bróst, nakrar verri skommir, sum verða fjónaðir úr søgubókunum. Høgni Hoydal og Sjúrður Skaale vóru ongantíð ennað enn ein wannabe Føroyingar. Klókir vóru teir, men teir høvdu einkið hjarta, eiheldur eistu. Jamen, – gev mær kraft, – teir LIVA AV danatingi, ár eftir ár! Sendið Zakaris niður, skrivið honum EINA TALU, sum hann heldur á Føroyskum, sum danir kunnu týða fyri sær sjálvum, um nakar er so frægur at hann dugir, og lat Vangin so koma heim aftur sama kvøldið. Edmund skal ikki sleppa heimaftur við flúgvaranum. Hann skal burtvísast sum landasvíkjari og njósnari. Hann kann vera skeinkjari hjá drotningini, og skógvapussari hjá gemalinum, og ganga túr við hundunum runt um Amaliensborg, og jarðast í donskum sandi, har hansara steindeyða, danska sál hoyrir heima.
Dagin eftir kann hatta ríkisumboðið rýma við hala millum bein, kvísl undir arm.
Danin, sum so býr her, hann gerst Føroyingur, og má reinsa sær hálsin, – svølgja handan danska froskin, og skvetta hann út.
Ja: Vangurin var góður: men mangir eru vargarnir.
Zakaris hevur hjarta,
Høgni fekk reyv,
– flestu eru deyv!
Einaferð var Høgni sum Zakaris
Hvat geldi hann?
Man ikki mammon?
Ajú. Tann gudur spillir mangan;
tí aftanfyri hann stendur Satan.
Magni Arge kann trampa aftaná Zakaris.
Mussaskøðið eigur hann smurt.
Má hansara hjarta nú vakna,
og má hann reinsa seg frá alski av mammon,
sum hann nokk eigur nokk av, og sum nokk eigur hann.
Eg veit.
Politikkarar eiga at tæna LANDI og FÓLKI,
ikki sær sjálvum og mammon.
Goym tað í tínum nývaknaða Føroyska hjarta:
enntá sum reyðagull;
og halt fast við Ísraels Guð:
mín lut.
…
Hvør gjørdi klikkaðu likkuna trúgva? Hvør spilti teg?
Fyri tvey skeiv orð.
Eisini rýmir einkultur drumbsligur lortenda maður.
Men enn er klikkaða likkan trúgv.
Tær hava bert ein maka alt lívið, er mær sagt.
Avmyndaða avgamla klikkan kemur enn til hetta húsið, sum eg leigi: seks ár eftir at hennara eigarar fluttu út á ellisheimið, og so vórðu av einglunum borin heim til Harran.
Hon kemur enn inn á stovugólvið at eta, um altanhurðin er opin.
Eitt kvøldið, eg stóð úti á altanini, kom hon og setti seg ein metur frá mær á rekkverkinum. Stóð bara og hugdi í einar tveir minuttir órædd.
Klikkaða likkan hevur eitt hjarta so fast, trúfast, – altso, hvat gjørdi tú við títt?
Er endatíðar menniskjan verri enn dýrini?
Hetta viti eisini, at í hinum
síðstu døgum skulu
koma váðasamar tíðir.
2 Tí at menn skulu vera elskarar
síns egna sjálvs, ágirndarsamir,
reyparar, hugmóðigir, Guðsspottarar,
óhoyriligir móti foreldrum,
ótakksamir, vanheilagir,
3 Uttan náttúrligan alsk, sáttmála-
brótarar, falskir ákærarar,
ósærstýrligir, harðligir, vanvirðarar
av teimum ið eru góðir,
4 Svíkjarar, framlopnir, uppblásnir,
elskarar av njótingum
meiri enn elskarar av Guði;
5 Havandi ein form av gudiligleika,
men avnoktandi kraftina av
honum : frá slíkum vend burtur.
( II. Tim. 3:1-5 FKJ )
Vend um,
tín kavheidni endatíðar skræpugjølvinga sáttmálabrótandi lortendakloddi.
Klikkan er klók : tú ert klikkað;
– púra gagg gagg!
Klikkaða likkan dugir at siga, hvat tú ert:
Hon sigur: GAGG GAGG GAGG,
.. áðrenn hon sær vendir og skvøttir.
.. og hon lýsir títt kvavrotna hjarta best tá ið hon skvøttir.
Spýggjandi vaml!
Forkelað, sjálvsøkið skræpuhjartalort!
Andskræmiligir skræpugjølvingar, andliga sæð!
Høggormaavkom;
.. og so kallar tað seg kristið.
Forgandað pakk!
Verri enn dýr!
P.S.
Um tú ert ikki spiltur, so fer hesin skvøttur tær forbí.
GUÐ VÆLSIGNI TEY ØLL HINI TIL AT SÓPA ALLAN HJARTA-LORTIN ÚT.