Tit eru salt jarðarinnar: men um saltið havi mist smakk sín, við hvørjum skal tað verða saltað? tað er hiðanífrá ikki gott fyri nakað, uttan at verða kastað út, og at verða traðkað undir mannaføtur.
Tit eru ljós heimsins. Ein staður, sum er settur á einum fjalli, kann ei verða fjaldur.
Eiheldur kveikja menn eitt kertaljós, og seta tað undir eitt skeppumál, men í ein kertastaka; og tað gevur ljós at øllum sum eru í húsinum.
Latið ljós tykkara soleiðis lýsa frammi fyri monnum, at teir mega síggja góðu verk tykkara, og dýrðmeta Faðir tykkara sum er í himni.
(Matthæus 5:13-16)
Latið tykkara talu vera alvegis við náði, kryddaða við salti, at tit mega vita hvussu tit áttu at svara hvørjum manni.
(Col. 4:6)
Hesir eru keldur uttan vatn, skýggj sum verða rikin við einum harðveðri; til hvørja myrkurs disið er goymt um ævir.
Tí at tá ið teir tala mikil, uppblásandi fáfongdarorð, lokka teir, gjøgnum girndir kjøtsins, gjøgnum mikið teymaloysi, teir, sum reint hvøvdu komist undan teimum sum liva í villu.
Meðan teir lova teimum frælsi, eru teir sjálvir tænararnir hjá spilling: tí av hvørjum ein maður verður yvirvunnin, av hinum sama verður hann førdur í trældóm.
Tí at um, eftir at teir hava komist undan dálkingum heimsins, gjøgnum kunnleikan til Harrans og Frelsarans Jesu Christs, teir verða aftur fløktir harí, og yvirvunnir, hin seinni endin verður verri hjá teimum enn byrjanin.
Tí at tað hevði verið betri fyri teir ikki at havt kent veg rættvísis, enn, eftir at teir hava kent hann, at venda frá hinum heilaga boði teimum varð fingið.
Men tað er hent teimum samsvarandi við hitt sanna orðtak, Hundurin er vendur til egnu spýggju sína aftur; og súgvin, sum varð tvigin, til sína veltan í móruni.
(II. Pætur 2:17-22)