Eitt hjartasvart harkalið, (allarhelst við einum “presti” yvir sær), men fullkomiliga fremmant og virðingarleyst fyri Guðs heilaga orði: uppgivið av Guði, á veg til Guðs dóm, sum verður í æviga glatan í helviti. Tað lærir meg Rómverjabrævið 1, vers 18-32, og Judas vers 7, og II. Pætur 2:6. (tað burdi tykkara bispur lært seg. Bispur Guðs er hann so ikki, eiheldur mín).
So at úttala meg í einum dokumentari um “homoseksuell” í kirkju Guðs, tað fær eingin meg til, tí at tað er ein mótsøgn og ein lygn í sjálvum sær. Fyri tað fyrsta, so er eingin “homoseksuellur”: tey eru SODOMITAR, og tey mugu og kunnu og skulu venda um frá tí; og í Guðs kirkju KUNNU tey ikki finnast. Finast ein kirkja, har tey finnast og trívast óbroytt, órædd, óloyst, so er hon ikki kirkja Guðs, men Satans. So har er EINKIÐ at dokumentera.
Tað var PRISGIVET, ið bókin æt.
Myndin varð tikin, tá ið Guðs Andi brast út gjøgnum hurðina eitt kvøldið, deknurin gekk sær ein túr.
SYND byrjar í hjartanum, og ber fram DEYÐA:
13 Lat ongan mann siga, tá ið
hann verður freistaður, Eg verði
freistaður av Guði: tí at Guð
kann ikki verða freistaður av illum,
eiheldur freistar hann nakran
mann:
14 Men hvør ein maður verður
freistaður, tá ið hann verður drigin
burtur av síni egnu girnd, og
lokkaður.
15 Síðan, tá ið girnd hevur gitið,
ber hon fram synd: og synd, tá
ið hon er fullførd, ber fram deyða.
(Jákob 1:13-15 FKJ)