Eg hati lygn.
Eg hati tykkara politisku korrektheit, sum er einkið annað enn kastrerað nossaleyst nossaloysi.
Henda her Pamela Gellan hevur nossir nokk til at siga tær SANNLEIKAN beint framaná.
Tað er ikki ónskapur at siga sannleikan, tað er ramasti kærleiki og sonn góðska; sjálvt um man ger tað grefliga.
At siga lygnir mjúkliga, tað er óndskapur og sniðfundigur devulskræpur; men øll halda tað vera góðsku, tí øll eru býtt.
So veitst tú tað.
Altso, hvussu vágar tú tær at siga sannleikan so ramliga, Sjúrður; vit orka ikki at hoyra teg.
Latið so vera við at lurta, og latið tey lurta, sum vilja.
Tey eru als ikki so fá, sum eru samd við mær.
Um tey so vóru fá, so havi eg rætt til at siga mína meining.
Og so havi eg eisini rætt.
Tí fáa summi so ilt;
eg veit.
Tit tola fegin tykkara bisp, sum sigur tykkum lygnir mjúkliga;
men hata og spotta ein mann, sum sigur tykkum sannleikan ramliga.
Tit hava tí skræpu til heila, og hjarta hava tit einkið. Eiheldur nossir.
Geldir skøndlar. Hjartaleysir. Og hartil heidnir.
Í tíðum tá ið lygnin ræður, er tað ramasti kærleiki at siga sannleikan ramliga.
Eg elski Guð og mítt land og mítt fólk; enntá ramliga og hartil beintframliga.
Hevur tú trupulleikar av tí, so far vekk.