“Teir róku fíggindan á flótta”.
(Hetta er vanligt og gott Føroyskt mál).
Altso: At reka á flótta; tískil sigur man: Ein flótti, og tað merkir ein flýggjan.
Dømi: Hatta var ein torførur flótti hjá flóttafólkunum úr Sýriu.
At brúka orðið flótti fyri flóttafólk er aldeilis feil. Flóttafólk er flóttafólk; men ein flótti er ein flótti, sum altso merkir ein flýggjan. Bæði á Føroyskum og á Íslendskum er hetta soleiðis. Tíðindafólk og sokallaðir málfrøðingar klára aldri at lata nakað vera í friði; tey halda, at hatta ger málið smidligari, at man styttir eitt annars heldur langt orð; men nei, hatta er grundleggjandi rangt, tí, sum sagt, so merkir flótti longu flýggjan, og tí ger hatta, at málið kemur í stríð við seg sjálvt. At gera ting eins, sum ikki eru eins, er aldri gott, eiheldur er tað vísdómur.
Ein flótti merkir altso: Ein flýggjan.
Einkið annað.
Eg komi ALDRI at brúka orðið flótti fyri flóttafólk. Flótti merkir flýggjan, als og púrteinkið annað.
Sprotin lærir tykkum annars rætt (í hesum føri):
Flótti: tað at flýggja, flýggjan, rýming, vera á flótta; (bíbl.) hann rak synir sínar á flótta.
Íslendsk-Ensk orðabók sigur:
Flótti: Flight, escape.
Men, hesi tingini vitsti eg longu hugskygt (intuitivt). Hatta skurraði fyrstu ferð eg hoyrdi hatta, og skurrar enn, tí hatta ER so dundrandi rangt!.
Spyr Hammershaimb, ella Dr. Jacobsen, um flótti merkir flóttafólk, og teir høvdu svarað: Nei, góði.
Tit, sum støðugt róta í málinum, eru nøkur róthøvd, sum mala alt í ein vitleysan ellubita. Tit mala ikki meg. Eg havi nevniliga føtur undir mær, og virkandi knokk uppiá kroppinum.
Altso:
Flótti = flýggjan
Flóttar = flýggjanir
Er tað sivað inn?
Um ikki, so gevi eg teg upp til tína fáfrøði.
Annars er ikki nógv vón um at fólk, ið heldur, at maður kann kallast kona, og at tvey av sama kyni kunnu mynda hjúnarband, nakrantíð skal kunna hava nakaðsumhelst skil í ovastu hædd, eiheldur nakran hjartavísdóm.
Skralltómt devulrent pakk, við tilformyrkjaðum sinni. Ongan logikk.
Av tí at, tá ið teir kendu Guð, dýrðmettu teir hann ikki sum Guð, eiheldur vóru takksamir; men gjørdust fáfongdir í sínum ímyndanum, og teirra fávitskuta hjarta varð myrkjað.
Váttandi seg sjálvar at vera vísar, gjørdust teir dárar,
(Rómverjabrævið 1:21—22 FKJ)
Og fimm av tykkum skulu elta hundrað, og hundrað av tykkum skulu senda tíggju túsund á flótta: og tykkara fíggindar skulu falla frammi fyri tykkum við svørðinum.
(Leviticus 26:8 FKJ)
Dahl og Viderø hava somu vitan í síni málsligu skjáttu:
Hvussu skuldi ein elt túsund, og tveir rikið tíggju túsund á flótta, um ikki klettur teirra hevði selt teir, og Harrin givið teir upp?
(5. Mós. 32:30)
Tit, sum møsna um flóttar (sum flóttafólk), eru skralltóm.
Hví?
Tí Satan, og Javnaðarflokkurin, og Framsókn, og Tjóvaharraveldisflokkurin, fura tykkum aftanífrá, bæði uppá sinn og skinn.
Fý for den vitleysi stinkur, ovast til niðast, tvørturígjøgn. Tríggjar ferðir um dagin – morgun, nón, og kvøld, verða tit sodomiserað og myrkjað, – gjøgn handan marxist-socialistiska KynsVillingarstovn Føroya, KVF.
Gev mær kraft!
Beintframligani og beint framaná,
Sjúrður-FKJ-Højgaard